Dat is misschien wel wat schepping ten diepste is. Dat we op orde gebracht worden, telkens weer. Als onkruid, ziekte en dood ons overspoelen, de chaos van alles wat te veel, te heftig, te pijnlijk is. Dat we dan kunnen ópstaan, als verantwoordelijke mensen. Niet om door de knieën te gaan voor de heilige natuur. En ook niet om haar uit te buiten en uit te putten. Maar om op te staan en aan de slag te gaan, met respect voor al wat leeft.