30 maart 2025 dienst in de Rode Hoed met pop-up koor

“Dit is geen verhaal over identiteitspolitiek. Dit is een verhaal over losbreken uit hokjes en emancipatie van het individu. Vanaf vandaag mag ik vrij zijn.”

“Als we niet vooruit durven, dan kunnen we alleen nog maar proberen veilig te stellen wat er is. En dat is de dood in de pot.”

De verworven vrijheden en rechten die vrouwen hebben bevochten, zijn zo vanzelfsprekend geworden dat ze inmiddels aan betekenis lijken in te boeten. We zien een verontrustende kanteling waarbij mannelijkheid weer de boventoon begint te voeren – en dan niet de gewone, maar de meest machistische variant. Een levensgevaarlijke ontwikkeling die we liever vandaag dan morgen een halt moeten toeroepen.

Er komen steeds meer heersers aan de macht die zeggen: Ik ben het die jouw problemen en crises zal oplossen: Met meer wapens en minder vreemdelingen. Dat lijkt het nieuwe parool. Dat is demagogisch, dat is tiranniek.

Nu al kunnen tranen worden weggewist, kunnen wij, mensheid op aarde, vermijdbaar leed wegnemen, ellende, honger en oorlog. De tranen daarover. Nu al kan dat en moet dat, hier en daar, overal waar zich een kans voordoet, hoe klein ook, waar mensen omzien naar andere mensen, hen niet laten vallen; waar mensen schuilen bij elkaar, in de soms wanhopig aandoende hoop op die andere, komende wereld.

Dat is misschien wel wat schepping ten diepste is. Dat we op orde gebracht worden, telkens weer. Als onkruid, ziekte en dood ons overspoelen, de chaos van alles wat te veel, te heftig, te pijnlijk is. Dat we dan kunnen ópstaan, als verantwoordelijke mensen. Niet om door de knieën te gaan voor de heilige natuur. En ook niet om haar uit te buiten en uit te putten. Maar om op te staan en aan de slag te gaan, met respect voor al wat leeft.